Το Δημοτικό Σχολείο

Πριν από τον πόλεμο η εκπαίδευση διακρίνεται σε δύο βαθμίδες. Τα παιδιά παρακολουθούν πρώτα το υποχρεωτικό Δημοτικό σχολείο, και κατόπιν το οκτατάξιο Γυμνάσιο. Τα σχολεία (Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο) είναι άρτια εξοπλισμένα τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε εποπτικό και διδακτικό υλικό. Η κάθε τάξη είναι εφοδιασμένη με τα κατάλληλα όργανα και εργαλεία που απαιτούνται για όλα τα μαθήματα. Ειδικότερα, το Γυμνάσιο καλύπτει τις ανάγκες ολόκληρης της περιοχής αφού σε αυτό φοιτούν μαθητές από όλα τα γύρω χωριά. Ο αριθμός τους μάλιστα πριν τον πόλεμο φτάνει στους 500. Από μαθητές του Γυμνασίου στελεχώνεται και η Φιλαρμονική που ψυχαγωγεί τους Καλαβρυτινούς τα καλοκαιρινά απογεύματα με δροσερές μελωδίες. Το Δημοτικό Σχολείο στεγάζεται σε τούτο το κτήριο. Πρωτολειτουργεί στις αρχές του 20ου αι. με τέσσερις τάξεις. Τον Μάιο του ’41 διακόπτει τη λειτουργία του για να μετατραπεί από τους Ιταλούς κατακτητές σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, καθώς είναι ευρύχωρο με μεγάλο προαύλιο. Από εδώ θα περάσουν η συγγραφέας Βούλα Δαμιανάκου και ο Δημήτριος Μίχος καπετάνιος της αντίστασης κατά των Γερμανών. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, τον Σεπτέμβρη του ‘43 το σχολικό κουδούνι θα ξαναχτυπήσει και πάλι για να βουβαθεί στις 9 του Δεκέμβρη. Αυτή τη φορά τη θέση του θα πάρει ο απαίσιος θόρυβος των τάνκς που συνοδεύουν τις ορδές των Γερμανών ναζί. Στις 13 του Δεκέμβρη τα Καλάβρυτα πυρπολούνται και μαζί το Σχολείο. Μετά τον πόλεμο ανακατασκευάζεται και λειτουργεί εκ νέου μέχρι το 1992, οπότε κλείνει οριστικά προκειμένου να ξεκινήσει η οργάνωση του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.