Η ζωή μετά

Ένας Γολγοθάς τελειώνει με την αποχώρηση των Γερμανών από το χωριό και ένας νέος ξεκινά για τις γυναίκες όταν αντικρίζουν την πλαγιά που οδηγεί στο λόφο του Καπή, κατακόκκινη από το αίμα των οικείων τους. Σαράντα μέρες θα περάσουν για να θάψουν κατάλληλα τους νεκρούς. Οι δικοί τους άνθρωποι παραμορφωμένοι από τα χτυπήματα των Γερμανών, είναι δύσκολο να αναγνωριστούν. Έπειτα, και η γη παγωμένη μέσα στο καταχείμωνο δεν παλεύεται. Μόνα εργαλεία τα χέρια και κάτι δυσεύρετα σκαλιστήρια. Και ακόμα τα αγρίμια που μαζεύονται, αλλά και τα όρνια που σύννεφο πετούν πάνω από τον τόπο. Και έπειτα η απόγνωση και η τρέλα που τις ζώνουν μπροστά στην τραγική πραγματικότητα. «Μανούλα, αυτός δεν είναι ο πατέρας μου; Η ριπή του πολυβόλου του είχε αδειάσει τα σπλάχνα. Έσκισα λουρίδες από το μισοφόρι μου, μάζεψα τα σπλάχνα του, τα’ βαλα μέσα στην κοιλιά του και τα ‘δεσα. Με βοήθησαν κάποιες γυναίκες και τον μετέφερα δίπλα στα παιδιά μου. Κάθισα πλάι τους και σκεφτόμουν αν έπρεπε να μείνω μαζί τους ή να γυρίσω κοντά στα παιδιά μου. Η ζυγαριά του μυαλού μου έγειρε προς τη ζωή. Άφησα τους νεκρούς μου, πήρα απ’ το χέρι το κοριτσάκι μου και με γρήγορο βήμα άρχισα να τρέχω προς το βάλτο, όπου είχα αφήσει τ’ άλλα παιδιά μου…» (μαρτυρία Ελένης Κολλιοπούλου).