Απεβίωσε ο Γεώργιος Δημόπουλος, ένα ακόμα θύμα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος
Απεβίωσε ο ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ [1930-2024]
Υπήρξε κι αυτός, όπως άλλωστε και εκατοντάδες συμπατριώτες του, θύμα της ναζιστικής θηριωδίας. Στις 13-12-1943 ο πατέρας του Δήμος Δημόπουλος και ο θείος του Τάκης Δημόπουλος εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στο χωράφι του Καπή μαζί με όλους τους συμπατριώτες του Καλαβρυτινούς.
[...]Το βράδυ-νηστικοί και εξαντλημένοι-τρυπώσαμε, για να ξενυχτήσουμε στο καλύβι-σπίτι του Γιάννη του Μούλου που είχε διασωθεί από τη φωτιά μαζί με άλλες οικογένειες: της Θεώνης της Αλεξοπούλου, της Βάσως της Δημοπούλου, της Αθανασίας της Ζωιτοπούλου κ.ά.
Περάσαμε μια εφιαλτική νύχτα από το θόρυβο της φωτιάς και τα βογγητά των τραυματισμένων-διασωθέντων. Όταν οι μητέρες μας αντιλαμβάνονταν, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ότι η φωτιά σε κάποιο σημείο του σπιτιού αναζωπυρωνόταν, κατέβαιναν στο λαγκάδι κι έπιαναν νερό, για να τη σβήσουν. Από την άλλα μεριά η κυρα- Θεώνη η Αλεξοπούλου όλη την νύχτα έδινε το δικό της αγώνα ζωής ή θανάτου. Είχε μεταφέρει στο πλυσταριό τον τραυματία διασωθέντα σύζυγό της, τον Γιώργη τον Αλεξόπουλο, και αγωνιζόταν με κάτι κουρέλια να στουπώσει τα τραύματα του. Πιο πέρα ο Λάμπης ο Αδαμόπουλος ( ή Ασημούλιας) διασωθείς και αυτός με τα έντερά του στο χέρι, κατάφερε να έρθει μέχρι το σπίτι του που ήταν κοντά στου Μούλου και αργοπέθαινε εκεί, τα μεσάνυχτα, εντελώς αβοήθητος.
Την άλλη μέρα, νύχτα, ήρθαν και μας έφεραν τρόφιμα από την Κέρτεζη. Ήρθε ο Ηλίας ο Σκαμβούγερας, αδελφός της θείας μου της Βάσως, και οι συγγενείς μας ο Τάκης και ο Μήτσος Σαρματζόπουλος. Περπατώντας μέσα στα σκοτάδια και πατώντας στα χαλάσματα, μας ξετρύπωσαν μες στου Μούλου το σπίτι. Φέρανε και μοιράσανε ψωμί και τυρί· φάγαμε και φύγανε.
Την επόμενη μέρα, πάλι νύχτα, με κίνδυνο της ζωής τους ξαναήρθαν. Τώρα είχαν έρθει να μας πάρουν. Ξεκινήσαμε, οι δυο οικογένειες, η δική μου και της θείας μου της Βάσως, και πήραμε το δρόμο προς την Κέρτεζη, με τα πόδια.
[...]Δεν μπορώ να ξεχάσω το κακό που μας κάνανε οι Γερμανοί. Για πολλά χρόνια έβλεπα στον ύπνο μου εφιάλτες· έβλεπα Γερμανούς και πεταγό
μουνα μέσα στη νύχτα αναστατωμένος… Ακόμη και σήμερα νιώθω να με κατέχει το σύνδρομο της κλειστοφοβίας που μου το δημιούργησε ο εγκλεισμός στο σχολείο. Μπορώ τώρα εγώ να τους συγχωρήσω;
Μαρτυρία από το βιβλίο: «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 13-12-43 – Στα Mονοπάτια της Mνήμης», Καλάβρυτα 2011, εκδόσεις του Δημοτικού Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
