Κατοχή στην Πελοπόννησο

Στα τέλη Μαΐου 1943 οι Γερμανοί φτάνουν και εγκαθίστανται στην Πελοπόννησο. Ο διοικητής Πελοποννήσου Karl von LeSuire1 εγκαθιστά το στρατηγείο του στην Τρίπολη. Παρότι ιταλικά στρατεύματα βρίσκονται ήδη στην περιοχή, κυρίως για να προστατεύουν τις ακτογραμμές, οι Γερμανοί αποφασίζουν να ιδρύσουν στρατιωτικές βάσεις στα μεγαλύτερα λιμάνια της Πελοποννήσου. Από τον Ιούνιο του 1943 το γερμανικό διοικητήριο κατακλύζεται από αναφορές για δολιοφθορές που προκαλούν ομάδες αντίστασης σε βάρος των στρατευμάτων κατοχής. Αποκορύφωμα η ήττα των Ιταλών τον Ιούλιο του ‘43 κοντά στο Πυργάκι Αιγιαλείας. Η νίκη της αντίστασης οφείλεται στο τάγμα του γερο-Μίχου, το σημαντικότερο της περιοχής, που αριθμούσε τότε 160 άτομα. Μετά από την νίκη στο Πυργάκι εκατοντάδες νεαροί άνδρες προσχωρούν στους κόλπους της αντίστασης. Η γερμανική αντικατασκοπία ανεβάζει τον αριθμό των μαχητών σε 6.000. Οι ναζί επικεφαλής έχουν ήδη πληροφορηθεί ότι οι κύριες μονάδες των ανταρτών βρίσκονται γύρω από τα Καλάβρυτα. Αποφασίζουν λοιπόν να συνεργαστούν με τους Ιταλούς εναντίον του κοινού εχθρού. Η επιχείρηση «Βυτίνα» θα διερευνούσε την ευρύτερη περιοχή Καρύταινας, Μαζέικων και Πύργου. Ο απολογισμός της επιχείρησης είναι να πιαστεί οπλισμένος ένας δεκαοκτάχρονος επονίτης μαθητής και να απαγχονιστεί στην πλατεία των Γερόντων (Πλατεία Χελμού), υπό τα τρομαγμένα βλέμματα μικρών και μεγάλων Καλαβρυτινών. Οι Γερμανοί ναζί είναι πλέον σίγουροι ότι τα Καλάβρυτα αποτελούν το κέντρο της δράσης των ανταρτών στην περιοχή.