Οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα

Οι Γερμανοί έρχονται στα Καλάβρυτα στις 9.12.43. Ζητούν από τον Πρόεδρο της Κοινότητας Παπανδρέου να τους παραδώσει μια λίστα με τα ονόματα των Καλαβρυτινών που συμμετέχουν στην αντίσταση. Ο Παπανδρέου συντάσσει μια λίστα από 22 ονόματα προτάσσοντας τα ονόματα των δύο γιων του. Οι Γερμανοί ναζί καίνε τα σπίτια των ανταρτών. Οι κάτοικοι δεν φοβούνται. Έχει μάλιστα ακουστεί ότι έχουν έρθει με άσχημες διαθέσεις, αλλά οι Καλαβρυτινοί αρνούνται να εγκαταλείψουν το χωριό τους. Άλλωστε, δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Ούτε όπλα κρατούν, ούτε έχουν σκοτώσει κανέναν. Οι Γερμανοί επιτάσσουν τα σπίτια των Καλαβρυτινών. Οι οικογένειες περιορίζονται σε ένα δωμάτιο για να προσφέρουν τα υπόλοιπα στους στρατιώτες του τρίτου Ράιχ. Ανοίγουν τα σεντούκια και τους δίνουν τα σεντόνια και τις κουβέρτες που προορίζουν για την προίκα των κοριτσιών τους. Τους υπηρετούν, τους μαγειρεύουν, τους παραχωρούν την περιουσία τους, οτιδήποτε έχουν ανάγκη οι Γερμανοί κατακτητές: από τα ζωντανά τους μέχρι τα αγαθά που διατηρούν μέσα στα κελάρια και τις αποθήκες τους. Στις 13.12.1943 οι κάτοικοι ξυπνούν από τους ήχους της καμπάνας και τη φωνή του προέδρου της Κοινότητας που τους προσκαλεί να συγκεντρωθούν στο Δημοτικό Σχολείο με μια κουβέρτα και μιας μέρας ψωμί. Οι οικογένειες κινούνται προς το σχολείο. Ομάδες Γερμανών ναζί λεηλατούν τα μαγαζιά των Καλαβρύτων και στη συνέχεια πυρπολούν την πόλη. Οι άντρες σε δυο ομάδες οδηγούνται πάνω στο λόφο του Καπή. Από εκεί ψηλά βλέπουν τα σπίτια τους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός και συνάμα συλλογίζονται τα αγαπημένα τους πρόσωπα συνωστισμένα μέσα στο Δημοτικό Σχολείο. Τα οπλοπολυβόλα καλά κρυμμένα, όπως και οι σκοποί των χειριστών τους που είχαν υποσχεθεί στον λόγο της στρατιωτικής τους τιμής ότι δεν θα έβλαφταν άοπλους άντρες. «Κοιτάξτε για τελευταία φορά τα σπίτια σας, το βιός σας» Δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτούν. Δεν θα ξανάβλεπαν τα σπίτια που τα χώνευε η φωτιά μπροστά στα μάτια τους ή πια δεν θα μπορούσαν να τα αντικρίσουν ούτε αυτά; Τα οπλοπολυβόλα θερίζουν ανελέητα τους άνδρες των Καλαβρύτων. Όταν σταματούν οι ριπές τους, ξεκινούν οι χαριστικές βολές. Πρέπει να σιγουρευτούν ότι όλοι είναι νεκροί. Είναι καταμεσήμερο και ο ήλιος κατακόκκινος ξεπροβάλλει κάπου-κάπου μέσα στους καπνούς και τη χειμωνιάτικη ομίχλη. Οι γυναίκες, που παραμένουν κλεισμένες στο Σχολείο νιώθουν καπνό να βγαίνει από το πάτωμα. Σπρώχνουν και ανοίγουν επιτέλους τις πόρτες και σπάζουν τα παράθυρα για να ελευθερωθούν. Παντού καπνοί, φωτιά, τριξίματα και κρότοι από δοκάρια που πέφτουν ολόγυρά τους. Βγαίνουν έξω ταραγμένες, εξουθενωμένες, λειψές και διαλυμένες. Λίγες είναι αυτές που έχουν αντιληφθεί τι έχει γίνει πάνω στη λάκκα του Καπή. Ήδη έχει ξεκινήσει ο δικός τους ατέρμονος Γολγοθάς της επιβίωσης…